Ang Kapangyarihan ng Oras at Internet

September 8, 2012, 3:39 am

≫ Next: Ang Manwal Kung Paano Mabuhay

≪ Previous: "Hoy, Linisin mo nga ang Bahay, may Darating na Bisita Mamaya!"

$

0

0

Habang nakabukas ang DISCS Moodle website para ibigay ang proyekto ko sa CS at ang twitter para tignan kung may mga paalala na ibibigay si Sir Samar, may bigla kong naisip. Ang bagong teknolohiya ay nagpapabilis ng buhay natin subalit maaaring nakababagal rin ito sa atin, sa literal na aspekto. Dahil may internet na, nagiging madali na ang papapadala ng mga mensahe sa isa’t isa. Nagiging mabilis at libre na rin ang malawakang pagpapadala ng impormasyon, kumpara sa dating paraan. Kaya na rin ang multi-tasking: sabay-sabay nang gagawin ang mga gawin. Maaari nang makipag-chat sa mga kamag-anak at kaibigan natin sa Dubai o sa Amerika habang nags-Skype sa mga kaklase natin. Makakausap mo na ang buong mundo nang mabilis at walang bayad sa isang upuan.

Dahil dito, napupunta na sa mundo ng internet ang edukasyon. Nilalagay na ng ilang mga guro ng mga takdadng aralin sa internet o kaya dun na rin ginagawa ang mga pagkonsulta. Para sa akin, malaking tulong ito dahil tipid ito sa papel, tinta, at oras. Madali rin itong maalala dahil nasa internet na ito, lalo na kung nakalagay ang takda sa mga sikat na website tulad ng Facebook at Twitter.

Subalit naaabuso ng mga guro at mag-aaral ang sobrang oras dulot ng bilis ng internet. May ilang mga guro na nilalagay ang takda tuwing gabi na o kaya madaling araw na. Kawawa naman ang mga mag-aaral na naghihintay buong hapon at gabi para lamang makuha ang takda. Paano yung mga iba na prepaid card pa rin ang gamit, o kaya wala talagang interet? Maaaring hindi na nila makita ang takda at mapapagalitan pa sila sa susunod na araw dahil hindi nila nagawa. Tama at responsibilidad ng isang mag-aaral na gawin ang kaniyang takda ngunit hindi maganda sa kaniyang kalusugan ang nakatutok sa harap ng kompyuter buong araw para lang hintayin ang takda. Hindi rin nila magagawa ang iba nilang kailangang gawin dahil dito.

Maaari ring tamarin na ang guro sa pagtuturo sa silid-aralan dahil puwede naman niya ilagay ang mga leksiyon sa internet. Dahil dito, maaaring hindi na magkaroon ng klase, at mawawala ang harapan na komunikasyon ng guro at sa mga mag-aaral niya. Kapag nangyari ito, maaaring hindi na tuluyang maintindihan ng mga mag-aaral ang kanilang inaaral; mawawalan din sila ng patnubay mula sa kanilang guro para harapin ang hinaharap.

Syempre, hindi rin mawawala ang mga tamad na mag-aaral na ginagawa lamang ang mga takda kapag nalalapit na ang huling araw. Kaya nga sila pumapasok para matuto silang gamitin nang tama ang oras, subalit nagiging sagabal ang bilis ng internet. Nagpo-post na lamang ang mga mag-aaral sa huling minuto. Kawawa rin ang mga guro, lalo na ang mga hindi sanay sa paggamit ng computer at internet. Ang gagawin ng mag-aaral ay hihintayin ang huling minuto bago madaliin ang takda at ipasa. Kung maraming mag-aaral ang gagawa nito, maaaring mapuno ang email ng guro dahil sa dami ng pagtanggap ng mga email sa maliit na oras. Maaaring mapunta ang iba sa spam mail at masabi ng guro na walang naibigay ang mag-aaral.

Hindi nawawala ang pagiging Juan Tamad natin kahit na malaki ang impluwensiya ng makabagong teknolohiya sa buhay natin. Makapangyarihan ang oras, dahil patuloy lang itong umuusad at wala tayong kakayahan para makontrol ito. Makapangyarihan din ang internet, dahil ito ang magpapadala sa atin sa makabagong panahon. Ang hamon para sa atin, na para sa akin ay napakahirap gawin, ay gamitin ang mga ito sa tamang paraan.

---

Ang Manwal Kung Paano Mabuhay

September 18, 2012, 4:44 am

≫ Next: Maghahalo rin ang Kemikal at Pintura

≪ Previous: Ang Kapangyarihan ng Oras at Internet

$

0

0

Para sa akin, ang pagkakaroon ng relihiyon ay dapat nasa sariling pasya ng tao. Ito ay isang personal na relasyon sa Diyos dahil ikaw lamang ang nakakaalam ng pagkaintindi mo sa Kaniya. Ang relihiyon din ay pagdiriwang ng paniniwala sa Diyos. Dahil dapat ikaw ang nagpasyang maniwala sa Diyos, ikaw rin ang nagpasyang gawin ang mga kinakailangan para mas unawain ang Diyos. Kaya natin pinag-aaralan ang misteryo ng kapangyarihan Niya at ginugunita ang misa bawat linggo.

Ngunit noong araw, ganito rin kaya ang pagkakaroon ng relihiyon, lalo na noong panahon ng Kastila rito sa Pilipinas? Bakit parang hindi ito ang pinapakita ng Manual de Confessionario?

At bocor sa gayong tantong pagsisiping ninyo. Sa ibang manga arao, at horas di cayo din nagbibiro, at nag-lalaro naming maralas?
At doon sa inyong pag-bibiroan dili din minsang nag-bubucang bibig lamang cayo, at cun minsan cayo, I, nagyayacpapan, at naghahalican, at nag-hihipoan din nang boo ninyong catauan, na ualan di hihipoin cayo?
At nilabasan caya ang catauhan mo nang marumi?
Pinalabasan mo naman ang caniya?

Nang binasa ko ang Manual, nahirapan kong tapusin ito hindi dahil sa nakasulat ito sa wikang Kastila, kundi dahil bumibigat ang aking pakiramdam. Mukhang ang layunin ng mga tanong ay malaman ang buong buhay mo; lahat ng detalye hanggang sa mga sikretong ayaw mong sabihin kahit sa pinakamalapit mong kaibigan. Napakaraming tanong subalit iisa lamang ang paksang nais malaman. Syempre, nakakasikip ng pakiramdam kung ito ang mga itatanong sa iyo.

Yaong galit mo sa caniya ay naparati caya sa loob mo? Magcano caya ang pagcalaluon? At gaanong pagcalalim niyong dalan loob mong masama sa caniya?
Mey nalason cang tauo, cun nagbabantang lumason sa alinman? Maca hungmatol cang lumason sa iba, cin casapacat ca sa gayong casamang gaua?
Ano caya ang banta mo doon sa paglason? Ybig mo caya na mamatay yaong nalason mo, cun magcasaquet lamang? At ynaano caya siya nang lason?

Swerte na lang ako at puwede akong huminto sa pagbabasa kung hindi ako komportable, pero dati ito ang mga tinatanong sa kumpisalan. Kailangan talagang sagutin ang mga ito; wala kang magagawa kundi iharap ang walang hiyang mukha mo sa kumpisalan. Iisa-isahin ang mga detalye ng buhay mo para lang masabi na nakausap mo ang Diyos at nakapag-kumpisal. Sa tingin ko naman walang masaya o nasasabik na pumunta sa kumpisalan noon, dahil magtitiis nanaman nila sa mga tanong na paanuman ay pumapasok sa isipan nila hanggang makuha ang tamang sagot. Ano ba ang tamang sagot? Dito papasok ang kapangyarihan ng mga prayle.

Malaki talaga ang impluwensya ng mga Kastila noong dumating sila rito. Binigyan nila tayo ng mga pagkakaabalahan tulad ng relihiyon para mas madali tayong sakupin. Mga prayle ang namahala sa mga barangay at parokya, at sila ang nagbigay ng mga naghalong legal na batas at batas ng Diyos. Sunod-sunuran naman tayong mga Pilipino at ito ang naging sentral ng ating buhay. Tumagal ito ng tatlong daang taon kaya nakaiwan na ng bakas sa atin ang ganitong klaseng pag-iisip, na ang lahat ay galing sa prayle, na galing sa kanila ang sagot para sa Kaligtasan. Kailangan natin sumunod dahil ito ang sabi ng mga prayle; sabi ng mga prayle mas lalapit tayo sa Diyos kapag ito ang gagawin; ‘wag galitin ang prayle dahil mapupunta ka sa impiyerno.

Dahil dito, hindi natin nakita ang tunay na kahulugan ng pagkakaroon ng relihiyon, na ito ay isang personal na relasyon sa Diyos. Ang nangyari tuloy, itinayo galing sa takot at puwersa ang relihiyon para sa atin; kailangan pa tayong takutin at pilitin ng mga prayle sa kanilang sermon na gawin ang kinakailangan para “tanggapin” at “mahalin” tayo ng Diyos. Kailangan gawin ang lahat ng sinasabi ng prayle sa kaniyang sermon; kailangan sagutin ang lahat ng tanong para sa kapatawaran. Napabayaan natin ang mga prayle na patakbuhin ang buhay natin.

Makikita sa Manual ang kapangyarihan ng "relihiyon" noong araw.

Maghahalo rin ang Kemikal at Pintura

September 22, 2012, 6:03 am

≫ Next: Ang Daan Patungo...

≪ Previous: Ang Manwal Kung Paano Mabuhay

$

0

0

Naging pamantayan na ng lipunan ang pag-iisip na magkaibang paksa ang sining at agham. Kapag sining ang pinag-uusapan, ang naiisip ay mga malilikhaing gawa tulad ng pagguhit, ilustrasyon, pagpinta, pagsusulat ng tula, maikling kuwento, nobela at marami pang iba. Imahinasyon ang pangunahing ginagamit para rito, kaya makikita ang malayang daloy ng mga ideya tulad ng pagiging abstrak. Kapag agham naman, mga saliksik, pag-aaral, at teknikal na salita ang naiisip. Ginagamit naman ang bahagi ng lohika sa pag-iisip ng mga tao dahil ginagamitan ito ng mga teorya at mga batas pagdating sa mga eksperimento at mga pag-aaral.

Subalit may napansin ako sa mga anyo ng sining noong araw. Ang mga pinta ni Fernando Amorsolo at Juan Luna at ang mga tula nina Balatagtas at Jose Dela Cruz ay parang may sistemang sinusundan; wala ang malayang daloy ng imahinasyon. Mayroon ding mga batas na sinusundan para sa paglikha ng sining.

---

Para sabihing maganda ang mga pinta noong araw, may mga batas na kailangang sundan. Kailangan tama ang brightness, contrast at kombinasyon ng mga kulay; dapat mayroong perspective: maliliit ang mga bagay sa malalayo habang malalaki ang mga malalapit na bagay. Naaalala ko pa ang laging sinasabi ng guro ko sa Practical Arts noong elementarya na lagyan ng mga lines of perspective bago simulan ang pagguhit. Mas maganda kapag nagmumukhang totoo ang mga detalye sa obra. Kung makikita sa mga ilang halimbawa, napakagaling ang pagsagawa ng kakayahan nila sa pagpinta.

First Mass at Limasawa ni Carlos Botong Francisco

Antipolo Fiesta ni Fernando Amorsolo

Don Perez de Dasmarinas ni Felix Resurreccion Hidalgo

Angono Fisherman's Festival ni Jose "Pitok" Blanco

Alam mo ba? Mga kapitbahay ni Mang Pitok ang lahat ng tao roon. Pinuntahan niya sila isa-isa para ngumiti at maging modelo sa kaniyang pinta. Kung lumapit ka sa obra, makikita mo ang mga detalye at emosyon sa mga mukha nila.





Alam mo ba? Magagaling na pintor ang buong pamilya ni Mang Pitok Blanco. Naalala ko noong Grade 4 na pumunta kami sa bahay nila sa Angono na museo rin ng kanilang mga obra. (Pumunta ka rin! 312 B Ibañez Street, Angono, Rizal) Magaganda ang gawa nilang lahat lalo na ang bunsong anak ni Mang Pitok na si Peter Paul. Nakikita ko ang kaniyang hilig sa pagguhit sa murang edad, pati ang husay na kasama rito.


Ito ang gawa ni Peter Paul noong anim na taong gulang siya. Daig niya ang stick figures ko.

Spoliarium ni Juan Luna

Alam mo ba? Noong makita ko ang Spoliarium sa National Museum, napanganga ako sa sobrang laki at ganda ng obra. Halos isang bahagi ng kwarto ang laki, kaya naglalakad ako habang pinagmamasdan ang sugat at dugo sa sahig. Kitang-kita ko rin ang magandang paghahalo ng mga kulay para magmukhang sakit at takot ang emosyong naipapakita sa pinta. Pakiramdam ko ay kasama ako sa pighati at parusa na nararamdaman ng mga tao roon.

Kung mapapansin ay parang may karaniwang paksa ang mga pintang ito. Kung hindi kasaysayan, relihiyon ang ginagawang paksa. Dati kasi, ang paggawa ng mga malikhaing gawain ay pagkopya lamang ng kung anong nakikita ng mata nila, hindi kung ano ang nakikita ng isipan nila. Naalala ko ang puna sa akin ng guro ko nang pumunta ako sa summer classes para sa sining, "Draw what you see, not what you think." Hindi nasusunod dito ang paggamit ng imahinasyon sa tao. 

---

Kapag gagawa ng malikhaing gawa gamit ng mga salita, may mga batas din na sinusundan. Para maging tula, kailangan may tugma ang dulong salita ng bawat taludtod, at may sariling batas pa para rito. Hindi lang dulong salita ang pinapansin kundi pati ang pagpapantig ng mga taludtod. Pitong pantig bawat taludtod ang Tanaga habang walo sa Dalit; ang Tanaga ay hango sa tulang Hapon na Haiku, habang tulang pagpupuri sa Diyos ang Dalit. Walong pantig din ang Korido habang labindalawa ang sa Awit; ang dalawang ito ay mahabng kuwento na patula. Noong panahon nang hindi pa tayo sinakop ng mga Kastila, mga pabigkas na akda ang pinakamaagang malikhaing gawa gamit ng mga salita. Ito ang mga bugtong, salawikain at epiko; may mga batas pa rin itong sinusundan para maging tanggapin ang mga ito.

Ang pinakasikat na Awit ay ang Florante at Laura ni Francisco Balagtas, habang ang pinakasikat na Korido ay ang Ibong Adarna ni Jose Dela Cruz. Namamangha ako at nagagawa nilang ikabit ang kanilang mga sasabihin sa saktong bilang ng pantig.

Sipi mula sa Florante at Laura (Para Sa Babasa Nito)

Salamat sa iyo, o nanasang irog,

kung halagahan mo itong aking pagod,

ang tula ma'y bukal ng bait na kapos,

pakikinabangan ng ibig tumarok.

Kung sa biglang tingi'y bubot at masaklap

palibhasa'y hilaw at mura ang balat

ngunit kung namnamin ang sa lamang lasap,

masasarapan din ang babasang pantas.

Sipi mula sa Ibong Adarna (Pagpapatuloy Ng Mga Pagsubok)
Pinawalan na ngang lahat
parang isdang pumupusag,
Haring Salermo'y naghayag
ng ganitong bagong antas:

"Sa aking pag-aagahan
sa umaga'y kailangang
mga Negrito at datnan
sa hapag kong kinakanan."

Alam mo ba? Maraming tao ang nagpapagawa ng mga liham ng pag-ibig kay Jose Dela Cruz dahil sa galing niya tumula. Ang tanging bayad na hinihingi niya ay sisiw, kaya binansag siya na "Huseng Sisiw". Siya rin ang guro at nagpukaw kay Balagtas sa pagtutula.

Ang bugtong ay ang Pilipinong bersiyon ng mga palaisipan. Patula ito at kailangan ang "pag-iisip sa labas ng kahon" para sagutin ang mga ito. Nakagugulat isipin na ang mga pabigkas na akda tulad nito ay ginagamit pa rin hanggang ngayon. May mga tindahan ng libro na mayroong mga libro para sa bata na puro bugtong at salawikain ang nilalaman. Hindi ko rin makakalimutan ang mga panahon dati noong nagtatanong o sumasagot kami ng mga kaibigan mo ng mga bugtong.

Palda ni Santa Maria. Kulay ay iba-iba. (Bahaghari)
Dalawang batong itim, malayo ang mararating. (Mata)
Sa isang kalabit, buhay ang kapalit. (Baril)

---

Tulad ng agham na may mga teknikal na batas para maging maayos at malinis ang paggawa ng mga eksperimento, ganito rin ang paggawa ng mga malikhaing gawain. Nagbago na lang ang kahulugan ng sining pagdaan ng panahon na puwede na ito maging abstrak at magulo. Baka hindi talaga gaanong magkaiba ang sining at agham.

Sanggunian:

"Angono's Art Museums: The Blancos." ~manila, You're Not That Ugly. N.p., 13 June 2010. Web. 22 Sept. 2012. <http://manilarat.montalut.com/2010/06/angonos-art-museums-the-blancos/>.

Balagtas, Francisco. "Pagpapatuloy Ng Mga Pagsubok." Ibong Adarna. Quezon City: Phoenix House, 2011. 674-706. Print.

"Fernando Amorsolo." Wikipedia. Wikimedia Foundation, 19 Sept. 2012. Web. 22 Sept. 2012. <http://en.wikipedia.org/wiki/Fernando_Amorsolo>.

"Florante at Laura/Kabanata 2." Wikibooks. N.p., n.d. Web. 22 Sept. 2012. <http://tl.wikibooks.org/wiki/Florante_at_Laura/Kabanata_2>.

"Mga Halimbawa Ng Bugtong." Mga Halimbawa Ng Bugtong. N.p., n.d. Web. 22 Sept. 2012. <http://pinoykultura.com/20090724/mga-halimbawa-ng-bugtong/>.

"Sights: National Museum-National Art Gallery & Luneta Park." Sights and Spices. N.p., 24 Aug. 2012. Web. 22 Sept. 2012. <http://sightsandspices.blogspot.com/2012/08/sights-national-museum-national-art.html>.

"SkyscraperCity." SkyscraperCity. N.p., 7 Sept. 2009. Web. 22 Sept. 2012. <http://www.skyscrapercity.com/showpost.php?s=3afdcc92083493a342bc98e09bcce977>.

"This Old House." The Blanco Museum in Angono Rizal. N.p., 5 Sept. 2011. Web. 22 Sept. 2012. <http://freakofnaturezzz.blogspot.com/2011/09/blanco-museum-in-angono-rizal-part-3.html>.

Ang Daan Patungo...

September 29, 2012, 8:10 pm

≫ Next: Sa wakas

≪ Previous: Maghahalo rin ang Kemikal at Pintura

$

0

0

Noong naimbento ang transportasyon sa kasaysayan, bumilis ang pag-unlad ng mga sibilisasyon. Nagawa ang mga bangka at barko para daanan ang tubigan at bumilis ang pagpapadala ng mga kalakal sa iba’t ibang bansa. Nagawa ang mga kotse at ginamit ang mga kabayo para makalakbay sa lupain at nagkakaroon na ng daan sa damuhan dahil madalas na itong dinadaanan. Lumalakbay na ang mga tao para makaranas ng kakaibang kultura sa ibang lugar.

Ito ang daang nalilikha dahil na madalas na pagdaan dito; ito rin ang nalalarawang imahen sa tula ni Robert Frost na The Road Not Taken

Ang kalye, daan o kalsada ang paraan ng transportasyong panlupa. Depende sa kaayusan ng lugar ang kaayusan ng kalye. Dahil dito, maaaring makita ang uri ng pamumuhay ng mga tao batay sa kalagayan ng kalye.

1. Sa simpleng barrio sa probinsya, ang kalye roon ay hindi gawa sa aspalto, kundi gawa lang sa lupa. Malas ang mga bibiyahe rito tuwing uulan dahil magiging maputik ang daan. Kapag mataas naman ang araw, puro alikabok ang malalanghap mo. Kung gawa man sa aspalto ang kalye, makikita lamang ito sa lungsod, o sa kabisera ng probinsya. Pinapakitang mababa ang antas ng teknolohiya, simple at mabagal ang pamumuhay ng mga taong nakatira rito.

Ito ang karaniwang kalyeng tinatahak ng mga kababayan natin sa probinsiya. Maalikabok, mabato, at hindi maayos.

Ito naman ang mas maayos na daan, subalit madalas isang kotse lang ang kasya rito, at walang ilaw kaya madilim dito tuwing gabi.

Noong pumunta kami ng pamilya ko sa Ilocos Norte, isa lang ang kalye galing sa paliparan papunta sa lungsod; iisa lang din ang kalye paakyat ng bundok hanggang sa bahay ng mga lola ko. Kuwento ng isa kong lola na ganito na ang walang aspaltong kalsada noong bata pa siya, at naglalakad siya kasama ng mga kaibigan niya araw-araw para pumasok sa paaralan sa baba ng bundok.

Ito ang daan sa Ilocos Norte. Maayos naman ito at may mga bato pa para lagyan ng hangganan ang kalsada. Kung makikita rin ay puro palayan ang nakapalibot sa kalye dahil ito ang kinabuhayan ng mga tao roon.

2. Kapag sa subdivision naman, maluwag, maayos at malinis ang kalye. Ito ay dahil ang subdivision ay isang pribadong lugar, at kontrolado ang kalinisan at kaayusan dito. Noong pumunta ako sa bahay ng kaibigan ko na nasa isang subdivision, nagmukhang malapad ang kalye dahil walang nakaparadang kotse, hindi tulad sa ibang masisikip na daan sa Maynila na may nakaparada sa magkabilang gilid. Ligtas din na lumabas ng bahay dahil sa mga nagbabantay na guwardiya sa pasukan at labasan ng subdivision, kaya lumabas kaming magkakaibigan at naglaro sa labas ng bahay.

Sinubukan namin ang tanyag na larawan ng Beatles sa Abbey Road, ngunit naisip namin na walang papantay sa ginawa nila.

Kahit sa harap ng bahay lang, o sakupin namin ang buong daan, walang problema dahil ligtas. Walang nagmamadaling sasakyan, walang kahina-hinalang tao sa lugar, at matiwasay ang kalagayan dito.

3. Ako ay nakatira sa public residential area na malapit sa ruta ng mga jeep, kaya minsan ay maingay at mausok ang kapaligiran dahil sa dami ng sasakyan na dumadaan. Dahil walang nagbabantay hindi tulad sa subdivision, madalas dinadaanan ang kalye namin ng mga magnanakaw at holdaper, lalo na ang mga nasa motorsiklo; kaya lumaki akong laging nasa bahay lang. Nakuwento sa akin ng nanay ko na isang araw may nanakawan na nagjo-jogging nang madaling araw. May dumaan lang na naka-motosiklo at hinablot agad ang iPod niya.

Ang kalye ay maaari lang umunlad kung umunlad din ang lugar. Siyempre, kung may pera na ang komunidad para ayusin ang mga kinakailangan, maaayos rin ang kalye. Kung makalalarawan ng pamumuhay ang kalye, baka makikita rin ang kalagayan ng bansa batay sa kalye.

Ang Amerika ay isa sa mga pinakamayaman at pinakamakapangyarihang bansa sa mundo. Noong bumisita ang pamilya ko doon, napakalinis at maayos ang mga kalye nila. Pakiramdam kong ang sarap magmaneho roon dahil maluwag at hindi gaanong matrapik sa kalye. Sa mga highway naman, may labasan ito sa bawat lugar na dinadaanan nito, kaya mabilis makarating sa pupuntahan mo.

Kahit ang mga kalye nila sa probinsya ay napakaganda.

Kung akala mo dalawang kalye lang ang kasama sa intersection, nagkakamali ka.

Kung ikukumpara ang kalye roon at ang mga kalye sa Pilipinas, marami sa mga kalye dito ang baku-bako; at sa Maynila lang ito, dahil wala pang aspalto ang mga kalye sa mga probinsya. Simpleng halimbawa ang kalye na malapit sa bahay ko, Retiro. Laging may mga butas rito, kaya nagkaroon ng pag-aayos na proyekto noong simula ng taon. Nagkaroon ito ng matinding trapik dahil malapit ito sa simbahan. Nang dumaan ang sunud-sunod na mga bagyo, biglang natigil ang pag-aayos. Naiwan ang mga makina sa tabi ng daan, at naiwang mas malaki ang mga butas. Kaya ngayon, mas matindi ang naging kalagayan ng Retiro.

Dahil sa mga butas sa kalye, nagkakaroon din ng matinding pagbaha rito tuwing umuulan nang malakas. Ito ay larawan ng intersection ng Retiro at Banawe na kumalat sa Facebook sa kasagsagan ng Habagat noong Agosto.

Kung ang karamihan sa mga kalye sa Pilipinas ay parang sa Retiro, paano na ang iba pang kalye sa bansa? Kung hindi kaya ng gobyerno na ayusin ang mga sira-sirang kalye dito, panno na kaya nila haharapin ang iba nilang responsibilidad?

Nagmumukhang ang kalye ay hindi lamang daan para sa transportasyon, kundi maaaring ito rin ang salamin ng tagumpay o kabiguan ng bansa. Totoo nga ang kasabihan na mas mahalaga ang paglalakbay kaysa sa pagdating sa pupuntahan. Kailangan ang mga kalye ay maayos para maging maayos din ang biyahe papunta sa matagumpay na bansa.

Sanggunian sa mga larawan:

Dorkmuffin.com. N.p., Sept. 2008. Web. 30 Sept. 2012. <http://dorkmuffin.com/wp-content/uploads/2008/09/forestpath5001.jpg>.

Facebook. N.p., n.d. Web. 30 Sept. 2012. <http://www.facebook.com/>.

Freefoto. N.p., n.d. Web. 30 Sept. 2012. <http://s3.freefoto.com/images/21/87/21_87_15_web.jpg>.

Joshweinstein.wordpress.com. N.p., Mar. 2010. Web. 30 Sept. 2012. <http://joshweinstein.files.wordpress.com/2010/03/walk-to-school.jpg>.

PCIJ. N.p., May 2009. Web. 30 Sept. 2012. <http://pcij.org/wp-content/uploads/2009/05/rural-road.jpg>.

Welovedc.com. N.p., Oct. 2009. Web. 30 Sept. 2012. <http://www.welovedc.com/wp-content/uploads/2009/10/Highway-1-Intersection-105-110-Los-Angeles-California.jpg>.

Sa wakas

October 11, 2012, 5:52 am

≫ Next: Baby, fly high habatake sora e~

≪ Previous: Ang Daan Patungo...

$

0

0

Ang susunod na entri ay dalawang magkaiba subalit magkahawig na pangyayari. Nakita ko na magkatulad sila sa pamamagitan ng ilang tagpuan sa Walong Diwatang Pagkahulog ni Edgar Samar. Ang naka-italicize ay ang karanasan ko noong umakyat ako sa bundok ng Banahaw kasama sa Educational Outbound Program ng high school ko habang ang sumunod ay ang karanasan ko ngayong nagdaang semestre.

-----

“Kapag umaakyat sa mga bundok, damang-dama niya ang panganib ng mga bangin. Pero alam din niyang dahil sa bangin kaya nagkakaroon ng ibayong kahulugan ang bawat pag-akyat.”


Ito na; ang huling field trip ko sa high school. Pupunta kaming Mt. Banahaw.

Ito na; ang huling klase ko sa Filipino sa kolehyio. Ito na rin ang ikalawang taon ko sa kolehiyo.

Sabi ng mga nakapunta na doon na mahirap akyatin ang bundok. Totoo raw na mahiwaga iyon kaya magdahan-dahan ako.

Sabi ng mga orgmates ko na mahirap ang Fil14 dahil ito ang pinakamaraming gagawin kumpara sa nakaraang Fil na klase. “Extra challenge” pa raw ito dahil Samar kami.

Aabot daw ng isang oras ang pag-aakyat, kung hindi ako titigil para magpahinga.

Isang semestre ang klase; halos 4 na buwan, kung hindi ako magoover-cut.

Gumising ako nang maaga para maaga kaming makarating at magsimulang umakyat sa Banahaw.

Kailangan kong gumising nang maaga tuwing Martes at Huwebes para makaabot sa 7:30 ng umaga.

Bago umakyat, pinagmasdan ko ang kagandahan ng bundok, tinignan ko ang hiking buddy ko, bumulong ng panalangin at sabi ko, ‘tara!’

Nang dumating na si sir, tinignan ko ang mga kaklase ko, bumulong ng panalangin at sabi ko ‘kaya ko ‘to!’

-----

“Habang tumataas, nawawala ang lubid, dumadalang ang mga volunteer, tumatarik ang bangin sa gilid. Sa bandang ibaba, kitang-kita pa na bato ang babagsakan. Sa itaas, hindi na tanaw kung saan pupulutin ang sinumang mawalan ng ingat.”


Totoo ngang mahirap ang pag-akyat; parang kailangan na magsanay ka muna bago ito gawin. Isang makitid na daan lang ito, kaya dapat hindi ka mawala sa linya mo. Matutulis ang mga bato, matarik ang aakyatan, at sobrang nakakapagod.

Totoo ngang mahirap ang Fil14; parang kailangan pa ng mas maraming pre-requisite courses bago ito kunin. Heto nanaman ang simple ngunit mahirap na point system ni Sir Samar. Kung ang iskor mo sa ehersisyo ay 69/100, 0.0 ang katumbas na grado mo.

Nagmukhang tumigil ang daloy ng oras dahil sa sobrang pagod ko. Naliligo na ako sa sarili kong pawis, habang dahan-dahan kong iniinom ang natitirang tubig sa bote ko. ‘malayo pa’, sabi ng mga kaklase ko na nauna sa akin. Sumasakit na ang mga braso at binti ko sa kaka-akyat. Kakayanin ko kaya ito?

Pakiramdam ko ay isang linggo na ang nakalipas kahit na Lunes pa lang dahil sa sobrang daming ginagawa at gagawin. Tuluy-tuloy lang ako sa pagtatrabaho pero parang patuloy pa ring dumarami ang kailangan ko pang gawin. Kasama na rito ang mga kailangang basahin sa Fil14. Hindi ko naman kayang pagsabay-sabayin lahat dahil walang magandang maibubunga rito. Minsan ay sumasakit pa ang ulo ko, kaya tinutulugan ko na lang ito, at magmamadaling tapusin ang mga gawaing-bahay paggising. Kakayanin ko kaya ito?

-----

“Habang umaakyat, walang salitaan silang apat. Buhos na buhos ang loob sa bawat hakbang.”


Wala ring salitaan sa aming magkakaklase habang patuloy na umaakyat sa Banahaw. Bawat hakbang ay binibigyan ko nang lahat ng lakas ko. Nakasalubong ko ang kaklase kong may hika, sabi niya nagpapahinga raw muna siya at baka atakihin siya. Naalala ko na may hika rin ako, kaya pinaalala ko sa sarili kong dahan-dahang umakyat.

Dumalang ang mga panahon na magkakasama kaming magkakaibigan na walang ginagawa. Nag-uusap na lang kami tuwing tanghalian sa cafeteria, at pagkatapos ay diretso na kami sa library para magbasa o mag-aral. Binuhos ko ang lahat ng kakayanin ko sa bawat klase ko ngayong semestre. Naalala ko noong Fil12 ay marami akong nakuhang 0.0 sa mga pagsasanay, kaya ngayon sinisikap ko nang magbasa bago magklase.

Parang umaakyat na ako papunta sa langit nang makita ko ang tuktok ng tatlong krus sa taas. Bigla akong nabigyan ng lakas para bilisan ko ang pag-akyat. Nagpalakpakan ang mga kaklase kong nasa tuktok na para tulungan kaming makaabot doon. Ngumiti na lamang ako at patuloy na umaakyat hanggang sa makasalubong ko ang mga krus.

Pakiramdam ko na patuloy na ako pupunta sa baba nang bumagsak ako sa Unang Mahabang Pagsusulit. Pero nakilala ko na si Sir Samar na nagbibigay ng mga bonus na gawain kapag maraming mabababa. Nabigyan ako ng pagkakataong itaas ang grade ko at bigla akong nabigyan ng lakas para tapusin ko ang nagdobleng trabaho sa limitadong oras. Nagtutulungan naman kami sa block tuwing may mga mahihirap na proyekto sa ibang klase. Nang makita ko na malapit nang matapos ang Setyembre, ngumiti na lang ako at patuloy na nagtrabaho hanggang ngayon.

-----

“Tinanaw ni Daniel ang nakapalibot na bangin. Hindi niya maintindihan kung ano ba talaga ang dapat niyang maramdaman sa mga oras na iyon… nang nasa itaas na, ngiti lang ang ibinigay nila sa isa’t isa.”

Napakasaya ko nang naabutan ko ang tuktok ng Banahaw. Ito ang unang beses kong umakyat at makarating sa tuktok ng isang bundok. Ang mas maganda pa rito, nakita ko na ang tatlong krus na nagsisimbolo ng mga krus sa Kalbaryo. Naramdaman ko ang hiwaga ng bundok; nakakakalmang pagmasdan ang lalawigan ng Quezon at Laguna galing sa itaas at kasama ang mga krus. Parang sa kabila ng lahat ng paghihirap na dinanas ko pag-akyat, nawala ang pagod ko dahil alam kong kasama ko ang Diyos. Hay, ang ganda ng Bundok ng Banahaw.

Oktubre na. Kakakuha ko lang ng Ikalawang Mahabang Pagsusulit. Ito na rin ang pinakahuling blog post ko. Lahat na ng mga proyektong ginagawa ko ngayon ay may salitang ‘final’ sa pamagat. “Final lap” na ito kung ako’y nasa karera. Sa totoo lang, hindi ko pa alam kung naabutan ko na ang tuktok, pero nang inalala ko ang mga nakaraang paghihirap ko ngayong semestre, alam kong umakyat ako sa tamang daan. Sana masabi ko rin na masaya maging estudyante sa kolehiyo.

Baby, fly high habatake sora e~

April 27, 2009, 6:20 am

≫ Next: Article 23

≪ Previous: Sa wakas

$

0

0

it's been long since i went to LJ again...

I JUST LOST MY LOVE FOR KAT-TUN. HAHAHAHAHA!

Random Thing #1: Prince of Tennis.
Yes, I was an addicted fan of POT. This was my life then. When I was in grade 6 and in first year HS, I talked about nothing but POT XD I think of nothing but POT (and if i will pass the exams XDD) but when the original HS7 came, poof. It's like I never knew them XD Then i learned the translated New Prince of Tennis manga is already out, and when i read it, i began to think that it's better if i watch the OVA (and it was the national tournament too) and so.........i finished the 26-episode OVA for three days O_O.

But until now i still didn't read the new manga. xDDD

Random Thing #2: Jump-ing tour `08-`09
THE VIDEO'S OUT EVEN BEFORE THE RELEASE?!?!?! How's that possible? Anyway, i'm currently downloading the whole concert. What i don't like is that it will eat more than 1GB of the space D: i hate downloading really big files, but since it's something hsj-related, i'll do it! XDDD I like the okajima hug :) and the daichii cosplay! (i just don't like when chinen tried to kiss takaki D:) the ariyama hug was okay too, but i'd like it better if daiki hugged chinen too xD AND WAAAAH! CHINEN'S SOLO IS JUST SOOO ADORABLE!!! X3333333 but i still don't get the connection of his weird hat to the song o.0

Random Thing #3: A friend of mine.
Well, we're not that close, but i miss her. Not it's because of summer and i miss her, but i miss her fangirl-ness in hsj. she was just a fan of the original hs7 when we were in first year, and when second year came, she began to hate hsj. up to now i don't know why she currently hates hsj...but we're still good friends :D it's just, i really miss her fangirl side and being possesive to yamada! since she's not in lj, i'll shout my feelings to you guys.

OI, KAILAN KA BABALIK SA PAGIGING HSJ MO? MISS NA MISS KO NA YAN! MISS KO NA RIN UNG PAGMEMEMORIZE NATIN NG RAP SA HEY! SAY!! KUNG FAN PA KA NGAYON SIGURO MINEMEMORIZE NAMAN NATIN YUNG LYRICS ANG DANCE NG JOUNETSU JUMP. BUMALIK KA NA! MISS NA KITAAAAAAA! [oi, when will you go back to your being a hsj fan? i missed that! i also missed the times when we were memorizing the rap in Hey! Say!! if you're still a fan i'm sure we're memorizing the lyrics and dance of jounetsu jump. go back to the fandom! i missed youuuuuuuuu!<-- sorry if it has a bad translation

Random Thing #4: Algebra
Yeah, i like the subject, WHEN I WAS STILL IN SCHOOL. earlier my friend who's in enrichment classes asked me how to substitute again. Gah. it's the first time the gears in my brain began moving again. Dx when it's summer, it's summer; please don't make me think right now! i would like my brain to rest for two months from going through hell in school D:

Random Thing #5: My Dear Mother
She became a fan of HSJ and korean dramas *applause* BUT!! she became a nuisance whenever i watch hsj videos or listen to hsj songs. example: i was watching the jumping tour. of course i'm flailing like it's their first concert, when my mom came and began babbling, "Who's that?" "Is he in HS7 or HSB?" "I don't like that song" "It's good that Yamada has all the solos."

EXCUSE ME. i want keito, mori and inoo more exposure, yamada has enough. i hate it when she talks as if she is the one who watched the original HS7 last 2007 and was surprised when they became a 10-member group. DDDDD<

Random Thing #6: Teppei Koike
hahaha! he's one short guy! XDDD i just hope chinen won't be like him XD and his voice is so small...KAWAIIIIIIII! >w<

Random Thing #7: School
i'm going to be in third year high school this june, so there will be more things to do than last year. i'll expect more requirements, quizzes, assignments and more novels to read D: so i will say in advance that i will be in hiatus again when school will start. and after my fourth year, i fear that i won't be that updated in hsj or in other japanese-realted things too. should i quit the fandom when i graduate high school? o.o
 
Random Thing #8: Friends Cut
i think i have too many friends here who i don't know well. sorry that i don't read your posts either, i'm too lazy. so really sorry for those who will be taken out of my list. if you think you're one of them and wanted to keep in touch with me, comment here :)

Article 23

May 20, 2009, 5:38 am

≫ Next: Article 22

≪ Previous: Baby, fly high habatake sora e~

$

0

0

For the random people who added me, please comment here or on my introduction post to let me know you really wanted to read about my rants and stuff. If it's just about the fanfics, DON'T ADD MEEEEH! Dx (just addfuji_to_yuuki  if you would like to read more fics)

Article 22

June 13, 2009, 12:27 am

≫ Next: Article 21

≪ Previous: Article 23

$

0

0

HELP ME. I THINK I'M LOSING MY LOVE FOR HSJ AGAIN.

and this is going to be more serious than last time :|

---

Article 21

September 7, 2009, 5:20 am

≫ Next: Faceboooooooooooook \:D/

≪ Previous: Article 22

$

0

0

I'm sorry if my layout's kinda disgusting right now XD
I'm planning on changing it. Bye-bye H!S!JUMP themes D|
They've been getting on my nerves lately. No single or album since MnSB. Tsk3x. :|

Faceboooooooooooook \:D/

September 19, 2009, 7:16 am

≫ Next: new BG. :)

≪ Previous: Article 21

$

0

0

http://www.facebook.com/giannaaaaaaa

ADD ME? THX. \:D/

new BG. :)

October 27, 2009, 11:31 pm

≫ Next: super-juniooooooooor!

≪ Previous: Faceboooooooooooook \:D/

$

0

0

FINALLY MADE MY BACKGROUND \:D/

Sorry if it's newbie-ish. I don't use Photoshop or MS Paint to do this crap :)

Since I can see that no one's looking at this journal anymore, maybe I'll just use this blog to "experiment" on layouts XD But first,

CAN ANYONE SUGGEST A GOOD BANNER FOR MY HEADER? Text or picture, anything! PLEASE? :>

super-juniooooooooor!

November 5, 2009, 9:57 pm

≫ Next: "Like this cup, you are full of speculations."

≪ Previous: new BG. :)

$

0

0

AGAIN, I WILL NEVER BE ONE OF YOU! HOHOHO! >D

 

Although I hate SOME kpop fans (none of my LJ friends are included X3) I like kpop music and their set of pretty boys.

Super Junior. I can't believe there's such a group who can outnumber Hey! Say! JUMP. O_O Here are some of their members that caught my attention after watching Neorago everyday for almost two months. XDD

SORRY FOR THE MANY LJ-CUT LINKS, I FORGOT HOW TO DO IT AGAIN. XDDD

T

Lee Donghae (am i right?) All I know this is a cutie, until i stared at him for a long time and...

HE LOOKS  JUST LIKE IKUTA TOMA. okay, so toma's much more handsome *killed* but they look so much alike.  X3

i thought i saw nino when i saw this person. who is he again? ....Kibum?

i know. Nino's singing, dancing and acting skills are MUCH BETTER than him. Talk about 10 years of success :> (no offense to kibum fans XD)

 . 

when mom saw ryeowook's [is it correct?] picture, she thought it was tegoshi XD (need to say more? XD)

AND OH, last 2008, when a friend of mine introducted SuJu, this person is my first-ever kpop crush:



OHMYGODEUNHYUKFREAKINCUTEHERE. Don't worry, Chinen's still on top. XD

but new-haircut eunhyuk is not cute anymore, nor hot. D<

really, no offense to kpop/suju fans. i do want to make fun of them in some way, but please, don't take everything seriously. i made this for fun, okay? OKAY. XD

 

"Like this cup, you are full of speculations."

November 15, 2009, 12:52 am

≫ Next: Article 16

≪ Previous: super-juniooooooooor!

$

0

0

No wonder the world will end at 2012.

I laughed while watching, well, not while watching the catastrophe that was happening, but I was laughing at how the human race is responding to these events. [Spoiler!Alert] The religious ones were ready to be taken by their so-called "God" and faced the huge earthquakes and tsunamis. The government, however, is as corrupt as ever. They made a huge project in preparation for 2012 not to save the people, but to save THEMSELVES. Of course there will be other people who know those stuff, and in the end, they were killed by the government, saying that they're an "enemy of humanity". In the end, no, the new beginning, the government official is still alive, but if it weren't for that brave "Noah", only that corrupt official and the daughter of the President were saved. Corruption = Death. IF I'M GOD, I'LL DEFINITELY SPARE NO ONE. D<

"Humans are such weak creatures."

CREATURES. Wow. It's like we're just a tiny speck in the universe; oh wait, we are. Watching that film gave me so many mixed emotions. Sadness, fear, anxiety, anger, disappointment, hope, happiness, gratitude. Name it, I felt it while sitting inside a closed cinemahouse for almost 3 hours with my sister and mom. Although the natural disasters that occurred probably won't happen, it made me think. What if one normal day, a huge tsunami will hit your home? A tornado will sweep everything? An earthquake will destroy the roads? A huge fire will burn everything to ashes? It made me realize that I'm still alive, safe and breathing. To be honest, I was crying during the beginning. It was too scary, I can't handle the people who where dying. It's pretty similar to what happened when Ondoy hit the Philippines, although in the movie, there were more than just rains and floods. I really hope it won't happen.

"But of that day or hour, no one knows; neither the angles in heaven, nor the son, but only the Father." - Mark 13:32

Why did I refer the Bible? I really don't know either. As we went out of the moviehouse I said that I believe in 2012 but I don't believe on how sadist nature can be. Then my mom answered "Didn't the Bible say that no one knows when is really the end?" I stopped for a minute. It all comes back to religion. In religion there's really no proof about anything, all you need is faith and trust. But that's my problem, I can't believe about anything unless there's actual proof. The Mayan Civilization has a very accurate clock, which also told about the end of the world: Dec 21, 2012. But in the Bible, you're not sure if someone altered the text and changed into this so that the people will just anticipate anything that can happen. I am a Christian, but this made me sound like an atheist. Blame technology, no, blame the human mind. Yes, we are the most intelligent creatures in this planet, but it seems that we are not using it in the right way. Young minds are easily influenced, which may lead to whatever man-made catastrophe.


Okay, to summarize everything, I like the movie "2012". XD I may still not believe that the world will really end, at least it opened my mind to be more conscious about things; and my heart to be thankful about everything and show my love to you guys before something will really happen. By the way, even if the human race will end, I'd still hate the government of any country. THEY SUCK, LIKE A BLACK HOLE. \:D/

WTF did I just do? Why is this loooooooooooooong? D<

Article 16

December 24, 2009, 10:34 pm

≫ Next: Random Screencaps

≪ Previous: "Like this cup, you are full of speculations."

$

0

0

 

MERRY CHRISTMAS EVERYONE!
>:D< :-*

..Fuji-chan..

Random Screencaps

January 2, 2011, 11:47 pm

≫ Next: Happy Birthday, Takaki.

≪ Previous: Article 16

$

0

0

 
I edited this because I know Chinen loves Ohno. HAHAHA






I fell in love with Chinen all over again after seeing this. <33


Between us, I only did this screencap because of Chii's smile. XD

... And I'm not a big Yamada fan, but his beautiful face just haunts me. D<






And DaiChii! (desperate much? XDD)


Now this is a really random screencap. Don't worry, in a few years I will see Hey! Say! JUMP and NYC perform in the whole countdown. :3

---

Happy Birthday, Takaki.

March 26, 2011, 4:40 am

≫ Next: Article 13

≪ Previous: Random Screencaps

$

0

0

 I just reposted this from my other blog. :)

Three years ago, I thought you’re this big-headed jerk that acts “cool” all the time. It’s like you always try to be like Akanishi. You don’t have any originality. I hated your permed hair, awkward movement of lips, and your weird way of singing and dancing. I hated you because you were always around Chinen during the Hey! Say! making. I hated TakaChii. Three years ago, I hated you.

But I never knew that there’s a totally different person behind this Gokusen figure. I remember from an interview(?) which I forgot where it’s from that though you were 17, you act like 14. Does it mean that now you’re 21, you act like 18? X3 I now believe that the reason why you act like Jin is that you’re the son of AKame. Please stay the same. By the way, keep moving and touching your lips like that. It’s hot. XD And I realized that Chinen is really meant for Daiki, so it’s okay if you play with him. But do you really want the reason why after three years, my hatred turned to love?

Deep down inside that cool, proud, confident and awesome person that you are, there is a little boy that hangs on to his mama. I know guys have these man-pride that’s why Hey! Say! JUMP teases you of your relationship with your mom. Please, don’t be embarrassed about that. It’s sweet and cute, actually. So what if you still call your mom mama? So what if she makes you onigiri every morning before you go to work? It doesn’t degrade you as a person, or as a man. It just shows that to your mom, even though you’re now a soon-to-be-sex-god an idol and officially a man, you’re still her baby boy.

So, stay the same and happy birthday, Takaki Yuya. ♥

Article 13

May 2, 2011, 4:07 am

≫ Next: Article 12

≪ Previous: Happy Birthday, Takaki.

$

0

0

Random thought  #1:
I know writing isn't for me ever since I stopped writing fanfics. I really don't know why, I just don't like it anymore. But everytime I see my empty notebook and pen, I always have that urge to write something. So when I opened the notebook and clicked open my pen, nothing comes to my mind. It's as empty as the blank page in front of me. This is so weird. HAHAHA. This is like a routine already. jasdkfmksdlarjiejafklsdaursajf;uar


Random thought #2:
I'm so happy that Hey! Say! JUMP is getting more exposure already. <3 Shokura + Yan Yan JUMP = Resurrected HSJ Fangirl! Nyahahaha!

Random thought #3:
I'm happy that I already graduated from high school, but I'm terrified for college. It's like a totally new world out there. I'm scared because my course is a male-dominated course (Computer Science), and since I'm from an all-girl's school, it's going to be awkward having boys as my classmates.


Random thought #4:
WHY IS THERE YAMACHII? AND WHY ARE PEOPLE SHIPPING IT? THEY SHOULD SHIP DAICHII. LOLZ.

Article 12

July 15, 2011, 7:26 am

≫ Next: Journal Entry #1

≪ Previous: Article 13

$

0

0

*gives a pat on the back* Welcome back to le fandom! :D



but then seeing this picture made me still feel so fucking confused.

It irritates me to see fangirls wishing Ryutaro to be back. Of course I was hurt to know that this adorable young boy has to be suspended, but I think it's also for the best. He really deserved to be removed so that he'll think about what he did. After a few days I saw this petition and other stuff fans do just to bring him back. Seriously, what the hell are they doing? They just found out that a 16-year-old boy is smoking, and they want him to continue his work? Underage smoking is serious matter. Actually, smoking overall is a serious matter. Yes, I know. I should forgive and forget and blah blah blah, but I think I just can't do that to him. D:

I remembered NEWS having a similar incident which caused them to drop to 6 members. And I think it's not fair for them and for their fans if Ryutaro would return to JUMP. Why would NEWS fans experience the pain forever when JUMP fans would only have it for five months? Johnny, please think about this.

Back to that picture, seeing the large space between Inoo and Hikaru made my heart ache. From the first glimpse, I know there's something missing. Rather, someone. I've been a fan ever since they were formed, and of course I also have this dream of having and loving a ten-member-band together forever. I was there from Ultra Music Power, until this. I loved them then and will love them forever. I am admitting it here and now that I miss Ryutaro and there's also a part of me that wants him to be back.

But this. I really don't know which side to choose. Well, no one's forcing me to take one anyway, but why do I feel so torn?

Journal Entry #1

November 23, 2011, 2:27 am

≫ Next: Pitong Lawa

≪ Previous: Article 12

$

0

0

Isa sa mga kasabihan ni Jose Rizal na inspirasyonal ay "Ang kabataan ang pag-asa ng bayan." Pinapakita rito na ang mga bata ngayon ang magpapatakbo ng mundo sa hinaharap, kaya dapat palakihin sila nang mabuti. Ngunit kung mapapansin ay hindi direktang sinabi ni Rizal kung ano talaga dapat ang ituro sa kabataan upang ihanda sila sa mga suliranin ng buhay. May dalawang kaisipan na naghuhubog sa mga kabataaan ngayon: ang tradisyunal at ang makabago. Ano kaya mangyayari sa mundo kung isa lamang ang gagamitin? Dapat ba manatili ang mga tradisyunal na kaispian, o magpasok ng mga bagong kaisipan at maging mas malaya? 

Kung ipagpapatuloy ang tradisyunal na kaisipan, maaaring hindi umusbong ang mundo dahil ginagamit pa rin ang mga lumang ideolohiya. Ang paniniwala sa kahapon ay maaaring hunadlang sa pagharap ng bukas. Tulad ito ng mga ilang taong sawi sa pag-ibig na ayaw magmove on; lagi na lang silang nagmumukmuok at malungkot. At saka sa panahon ngayon, mahirap isanay ang kabataan sa mga makalumang pag-iisip. Ito ay sa pamamagitan ng paghahanap ng tulang tagalog at kantang tagalog para sa takda. Nahirapan akong makahanap ng mga tula samantala maraming kanta na pagpipiliin sa internet. Ito rin ay dahil nawawalan na ng saysay ang ilang mga bagay paglipas ng panahon. Kaya kahit ipilit sa amin ang ganitong pag-iisip, lahat ito ay walang kabuluhan.

Kung puro makabagog ideya ang gagamitin para sa hinaharap,  baka hindi rin umusbong ang mundo dahil lagi na lang may pagbabago. Wala nang panahon para umupo, magpahinga at pag-isipan ang mga bagay nang mabuti dahil lagi na lang may bagong kaisipian na ipinapasok. Sa ganitong kasanayan, magiging dynamic ang lipunan, subalit maaaring hindi na makilala ang identidad ng isang tao o ng isang bansa. Kahit marami at iba-iba ang mga kaisipang ito dahil sa dami ng taong may malaya at malikhaing isipan, mawawalan din ito ng halaga. Katulad ito ng pera; kapag masyadong marami ang nagagawa, napapababa ang halaga nito.

Ang sanaysay na ito ay hindi nagsasabi na basta itapon lang ang mga tradisyunal na kaisipan dahil ang ilan ng mga ito ay naging bahagi na ng ibang bansa. Halimbawa nito ang mga piyesta para ipagdiwang ang buhay ng mga santo dito sa Pilipinas. Hindi rin nagsasabi na wag na tumanggap ng mga makabagong isipan, dahil kailangan ng mga malilikhaing ideya para sa ikabubuti ng bansa. Para sa tunay na maayos na lipunan sa hinaharap, kailangan ng pantay na bahagdan ng parehong kaisipan para ihubog sa ating mga kabataan.

Para sa karagdagan ng kasabihan ni Rizal ang madalas na payo ng mga doktor ukol sa pagkain: "Take everything in moderation."

Pitong Lawa

January 31, 2012, 5:43 am

≫ Next: Paano Maging Magkaaway ang mga Wizard at Bampira

≪ Previous: Journal Entry #1

$

0

0

Isang alaala ang lumutang sa aking isipan noong kinuwento na galing sa San Pablo, Laguna si G. Samar. Noong nasa ikatlong taon ako sa High School, nagkaroon kami ng Educational Outboud Program sa Seven Lakes sa San Pablo, Laguna.

Sa pagkakaalam ko noong bata pa ako ay di gaanong malayo ang Laguna sa Manila. Kaya nagtataka ako kung bakit nakaabot kami ng halos isang oras sa bus kahit na alam kong nasa Laguna na kami dahil sa mga salitang 'Laguna' na nakasulat sa mga tindahan. Ayun pala, ang San Pablo ang pinakadulong lungsod ng lugar. 

Doon sa San Pablo nakatira ang tanyag na Seven Lakes. Tatlo lamang ang pinuntahan namin dahil kulang kami sa oras. Ang alam ko ay ang lawa ay isang maliit na anyo ng tubig dahil napapalibutan ito ng lupa. Subalit nalinawan ako na marami pa itong katangian na hindi gaanong alam ng karaniwang tao. Habang lumalangoy at naglalaro kami sa mga lawa, nadagdagan ang aking kaalaman tungkol sa ganitong anyo ng tubig:

1. Malalaman ang edad ng isang lawa sa lalim nito. Sinubukan namin kung gaanong kalalim ang Lawa ng Calibato, na sinasabing bata pa lamang. Mayroong instrumento na napakahabang lubid na may bilog na bakal na nakatali sa dulo. Nang ilublob namin ito sa tubig, hindi pa naabutan ng bakal ang sahig ng lawa kahit ubos na ang lubid na ipanlulublob. Ibig sabihin nito bata pa ang Lawa ng Calibato.

 Dito susubukan ng kaklase ko ang lalim ng lawa.

2. Ang sususnod na pinuntahan namin ay ang Lawa ng Pandin. Sinasabing matanda na ito, ibig sabihin mababaw na ang lawa, kaya pinayagan kaming lumusong at lumangoy. Dahil ang lawa ay alam na maliit na anyo ng tubig, ang Lawa ng Pandin ay napapalibutan ng lupa, kung saan doon na nakatira ang ilang tao. Nang makilala ko ang mga nakatira doon, nalaman ko na dahil sa lawang ito, nagkaroon sila ng kabuhayan at umaasa sila sa kagandahan ng kalikasan para sa kanilang pangangailangan imbes sa mabilis na buhay ng lungsod.

      Ilan ito sa mga kaklase ko na lumusong sa Lawa ng Pandin.      

3. Makikita sa isang banda ng lawa ay may nakatayong mataas na bundok. Bago umuwi ay umakyat kami sa burol sa tabi rin ng lawa, dahil may nakatagong lawa pala ito sa likod ng bundok. Ito pala ang kakambal ng Lawa ng Pandin, ang Lawa ng Yambo. Habang nasa tuktok kami ay nakikita namin ang bilog na hugis ng malinis at bughaw na lawa. Sabi sa amin ay wala pa ang nakakababa at sumubok lumangoy doon o pag-aralan ang lawang iyon dahil mahirap itong puntahan ng tao sa tarik ng mga bundok na nakapalibot. Naisip ko na mainam rin na hindi pa nahahawakan ang lawang ito dahil ito lang ang paraan para mapanatili ang ganda nito.

4. Hindi lang kabuhayan ang naibibigay ng "kambal na lawa" 'ika nga sa mga kababayan ng San Pablo kundi pati rin ang mga alamat o kwento ng mga matatanda. Kwento raw ng mga matatanda doon na noong araw ay may taong nahulog at nalunod sa Lawa ng Yambo. Nang nawalan ng pag-asa ang mga tao na hanapin siya, bigla siyang umahon sa Lawa ng Pandin. Sabi niya na lumangoy lang siya ng lumangoy hanggang sa makita niya ang liwanag. Paniniwala ng mga tao noon na ang kambal na lawa na ito ay konektado sa ilalim.

Pag-uwi namin galing San Pablo, Laguna, nalaman ko na ang isang paraan na madagdagan ang ating mga alala ay sa pamamagitan ng mga pangyayaring naranasan. At maaalala ko ang San Pablo at ang kanilang pitong mahiwagang lawa.

---

Sanggunian:

Seven Lakes of San Pablo. http://roadtrip9s.multiply.com/photos/album/11/Seven_Lakes_of_San_Pablo (accessed February 3, 2012)
Flickr. http://www.flickr.com/photos/ton70/5160892576/ (accessed February 3, 2012)
Facebook. http://www.facebook.com/profile.php?id=599687621 (accessed February 3, 2012)